ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (Τα χρυσά κουπιά,Παπαγιάννη Μαρία)

 

                                                  ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

                                                       

                                                    Τα χρυσά κουπιά

                                                   Παπαγιάννη Μαρία

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

 Δύο αδερφές, η Ηρώ και η Λήδα, στην προεφηβεία και στην αρχή της εφηβείας τους αναγκάζονται να φύγουν από το σπίτι τους και να περάσουν το καλοκαίρι τους ένα χωριό στη μέση του πουθενά, λόγω ενός δυσάρεστου οικογενειακού γεγονότος. Δεν έχουν ξαναπάει ποτέ στο συγκεκριμένο μέρος. Ήταν ο τόπος καταγωγής της μητέρας τους. Σταδιακά αρχίζουν να προσαρμόζονται με την ιδέα πως θα μείνουν εκεί μόνο το καλοκαίρι. Άρχισαν να κοινωνικοποιούνται και να κάνουν παρέες. Ερωτεύτηκαν, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ανακάλυψαν κάποια οικογενειακά μυστικά. Μάθανε για το μυστηριώδες παρελθόν της μητέρας τους, της γιαγιάς και του παππού τους. Εξερεύνησαν νέους τόπους, άκουσαν ιστορίες για νεράιδες και θρύλους της περιοχής για φαντάσματα και λύκους. Η πιο παράξενη ιστορία ήταν αυτή με ένα δέντρο βελανιδιάς, που ονομαζόταν καράβι, και είχε μαγικές ιδιότητες. Όταν φωτιζόταν στην πανσέληνο τα κλαδιά της, γινόταν  χρυσά κουπιά και οποίος τα ακουμπούσε αποκτούσε δύναμη και μπορούσε να κάνει μάγια. Λέγανε πως εκεί μέσα έμεναν όσοι είχαν φύγει για πάντα. Αυτό το δέντρο, αν και βρισκόταν σε βαθύ φαράγγι, η Ηρώ είχε ορκιστεί πως πρέπει να το βρει. Ακόμη και μόνη της. Ήθελε να κερδίσει τη ζωή που είχε χάσει και πράγματι το δέντρο της πρόσφερε κάτι σημαντικό. Τα χρυσά κουπιά είναι ένα μυθιστόρημα για κάποιο καλοκαίρι σε ένα μυστηριώδη τόπο, όπου εκεί οι άνθρωποι πιστεύουν σε θρύλους και δεν τους ταράζουν τα φαντάσματα του παρελθόντος. Μια παρέα παιδιών θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τη δύναμη της φιλίας της αγάπης και θα το καταφέρουν, διότι πιστεύουν πως μαζί θα μπορέσουν να καταφέρουν τα πάντα.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Ήταν τόσο συναρπαστικό που δεν ήθελα να τελειώσει, γιατί θα χανόταν όλη η μαγεία και η απόλαυση του διαβάσματος.

                                                                                            Μπάμπα Μαρία, Γ4

 

Η τελευταία μαύρη γάτα (Ευγένιος Τριβιζάς)

 

Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν με δηλητήρια, παγίδες και χίλιους δύο απάνθρωπους τρόπους. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους. Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη να επιζήσει. Αυτή είναι η ιστορία ενός ανελέητου διωγμού, ενός απελπισμένου έρωτα, μιας πικρής προδοσίας - αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας.

"Η τελευταία μαύρη γάτα": ένα μυθιστόρημα από τον "ποιητή παραμυθιών" Ευγένιο Τριβιζά, που κερδίζει από την πρώτη σελίδα και κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μια συναρπαστική περιπέτεια που συνδυάζει τον λυρισμό με το χιούμορ, τη συγκίνηση με το μυστήριο, την απόγνωση με την ελπίδα, ένα δριμύ "κατηγορώ" κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της δεισιδαιμονίας.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (Murder on the Orient Express, Αγκάθα Κρίστι)

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Murder on the Orient Express

Βιβλιοπαρουσίαση

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Αγκάθα Κρίστι

Η Αγκάθα Κρίστι γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890 στην Τόρμπει της Αγγλίας. Η μητέρα της δεν ήθελε να μάθει να διαβάζει μέχρι τα 8, αλλά η ίδια ήθελε τόσο πολύ που έμαθε μόνη της, όταν ήταν 5. Έγραψε το πρώτο της βιβλίο μυστηρίου στα 18 της χρόνια, Η Μυστηριώδης Υπόθεση στο Σταίλς, το 1920. Ήταν η πρώτη φορά που παρουσίασε τον Ηρακλή Πουαρό στο κοινό. Η Αγκάθα Κρίστι πέθανε στις 12 Ιανουαρίου του 1976 σε ηλικία 85 ετών. Έγραψε πάνω από 150 ιστορίες μυστηρίου και 19 σενάρια.

 

 

Murder of on Orient Express

Δολοφονία στο Όριαν Εξπρές

Οι Χαρακτήρες (Από αριστερά)

Πριγκίπισσα Δρακομοίροφ, Συνταγματάρχης Αμπάρθνοτ, Μαρία Δέβενχαμ, Κόμης και Κόμισσα Αντρένυι, Σαμουήλ Ράτσετ (δολοφονημένος), Έκτορας Μακουίν, Καρολίνα Χάμπορντ, Γκρέτα Όλσσον, Μονσιούρ Μπουκ, Ηρακλής Πουαρό.

Σύντομη Περίληψη

Ένας φόνος έχει γίνει στο τρένο Όριαν Εξπρές την ώρα που μια χιονοθύελλα σταματάει το τρένο για μέρες στα βουνά. Υπάρχει ένας δολοφόνος στο τρένο, αλλά ποιος είναι; Ο διάσημος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό θα βρει την αλήθεια. Μπροστά του τον περιμένει ένα μεγάλο και πολύπλοκο μυστήριο με πολλούς ύποπτους. Ο χρόνος τρέχει μέχρι το τρένο να φτάσει στον προορισμό του, στην Κωνσταντινούπολη. Ποιος ή ποιοι το έκαναν...;

Αγαπημένοι Χαρακτήρες

Οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες στην ιστορία είναι:

 Ο Ηρακλής Πουαρό, που είναι ένας πασίγνωστος ντετέκτιβ, που λύνει διάφορα μυστήρια φόνων στα διηγήματα της Αγκάθα Κρίστι.

            Η Πριγκίπισσα Ντρακομίροφ μόνο και μόνο, γιατί το όνομα της είναι ενδιαφέρον.

 

Απόσπασμα από το Βιβλίο

... «Η άποψη μου Κ. Πουαρό», είπε ο Μπουκ, « η πρώτη λύση ήταν και η σωστή – ο δολοφόνος διέφυγε στην Βινκόβτσι. Αυτή είναι η λύση που θα δοθεί στην αστυνομία, δεν συμφωνείτε γιατρέ;»

«Βεβαίως και συμφωνώ» είπε ο Γιατρός Κωνσταντίν. «Και όσο για την εξέταση του πτώματος, πιστεύω πως έκανα μερικά λάθη.»

«Τότε...» είπε ο Πουαρό «...η δουλειά μου έχει τελειώσει. Θα παραιτηθώ από αυτήν την υπόθεση».

 

Ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός και η 25 Μαρτίου 1821

 

Ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός και η 25 Μαρτίου 1821

Ο Διονύσιος Σολωμός (Ζάκυνθος, 1798 − Κέρκυρα, 1857) είναι ο  εθνικός μας ποιητής, καθώς έγραψε τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», που είναι ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας και της Κύπρου. Είναι ο «πατέρας» της Επτανησιακής σχολής, αξιοποίησε όλη την κρητική λογοτεχνία και το δημοτικό τραγούδι και πρώτος αυτός χρησιμοποίησε τη δημοτική γλώσσα στην ποίηση.

Τα έργα του είναι: Ύμνος εις την Ελευθερίαν, Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος, το επίγραμμα Η καταστροφή των Ψαρών, Εις Μάρκον Μπότσαρη, Η Φαρμακωμένη κτλ.

Πολλά από τα έργα του έχουν αποσπασματική μορφή. Η ημερομηνία θανάτου του (9 Φεβρουαρίου) έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.

Ο νομπελίστας μας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης, στο «Το Άξιον εστί» του έγραψε:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί

όπου και να θολώνει ο νους σας

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα

θ’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου

με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη.

Με την ευκαιρία του εορτασμού της 25 Μαρτίου μπορείτε να διαβάσετε τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» στις ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=10&text_id=3384

 Στον ίδιο ιστοχώρο θα βρείτε βιογραφικές πληροφορίες για τον ποιητή https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/timeline.html?cnd_id=10

καθώς και όλο το ελληνόγλωσσο έργο του ψηφιοποιημένο! https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=10

Καλή ανάγνωση και «χρόνια πολλά» για την Εθνική εορτή!

Δήμητρα Αδαμίδου

Φιλόλογος

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται στις 21 Μαρτίου και ανακηρύχθηκε από την Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών το 1999 «με στόχο να υποστηρίξει τη γλωσσική πολυμορφία μέσω της ποιητικής έκφρασης και να αυξήσει την ευκαιρία να ακουστούν οι γλώσσες που απειλούνται με εξαφάνιση». Σκοπός της είναι να προωθήσει την ανάγνωση, τη γραφή, τη δημοσίευση και διδασκαλία της ποίησης σε όλο τον κόσμο και, όπως λέει η αρχική διακήρυξη της UNESCO, «να προσφέρει νέα αναγνώριση και ώθηση στα εθνικά, περιφερειακά και διεθνή κινήματα ποίησης».

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

Πολλές είναι οι απόπειρες των ποιητών να ορίσουν την ποίηση:

Η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος (Βαλερύ).
Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου (Εμπειρίκος).
Η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε (Καρυωτάκης).

Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα(Δημουλά).

Παρακάτω παρουσιάζονται δύο ποιήματα στα οποία οι ποιητές τους επιχειρούν να ορίσουν την ποίηση.

Α. Το ποίημα του Γ. Παυλόπουλου που ακολουθεί είναι ένας μύθος για την ποίηση και αφηγείται μία επαναλαμβανόμενη ανά τους αιώνες απόπειρα να παραβιασθεί η ανοιχτή της πόρτα. Το πρόσωπο που αφηγείται έχει καθολική εποπτεία στον χώρο που είναι ο κόσμος και στον χρόνο που είναι από τότε που υπάρχει ο κόσμος. Αξίζει να προσεχθεί ότι το ποίημα τελειώνει όπως άρχισε (κύκλος) και γίνεται έτσι το ίδιο φορέας της εμπειρίας που περιγράφει.

Γιώργης Παυλόπουλος (γεν. 1924)  

 

Τά Ἀντικλείδια
	Ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή1. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς νά βλέπουν τίποτα καί προσπερνοῦνε. Ὅμως μερικοί κάτι βλέπουν, τό μάτι τους ἁρπάζει κάτι
5	καί μαγεμένοι πηγαίνουνε νά μποῦν. Ἡ πόρτα τότε κλείνει. Χτυπᾶνε μά κανείς δέν τούς ἀνοίγει. Ψάχνουνε γιά τό κλειδί. Κανείς δέν ξέρει ποιός τό ἔχει. Ἀκόμη καί τή ζωή τους κάποτε χαλᾶνε μάταια
10	γυρεύοντας τό μυστικό νά τήν ἀνοίξουν. Φτιάχνουν ἀντικλείδια2. Προσπαθοῦν. Ἡ πόρτα δέν ἀνοίγει πιά. Δέν ἄνοιξε ποτέ γιά ὅσους μπόρεσαν νά ἰδοῦν στό βάθος. Ἴσως τά ποιήματα πού γράφτηκαν
15	ἀπό τότε πού ὑπάρχει ὁ κόσμος εἶναι μιά ἀτέλειωτη ἀρμαθιά ἀντικλείδια γιά ν' ἀνοίξουμε τήν πόρτα τῆς Ποίησης.
	Μά ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.
	(Τά Ἀντικλείδια, 1988)

 

 

Β. Η ευθύνη του ποιητή συνίσταται στο να καθιστά δυνατή την επικοινωνία με τον ουρανό. Έστω και με φτερά σπασμένα ο ποιητής ως ελεγκτής οφείλει να ελέγχει το φως των αστεριών σε ένα ουρανό που είναι ασφαλώς μία δύσκολη υπόθεση (γεμάτος αίμα και λίγο χιόνι), επειδή αυτό υπαγορεύει η ίδια του η φύση του ως κληρονόμουπουλιών.
Στο ποίημα συναντάμε το πάγιο στην ποίηση του Σαχτούρη αίτημα για ουρανό· η ευθύνη του ποιητή συνίσταται στη δικαίωση του αιτήματος αυτού, που είναι για τον Σαχτούρη ένα πανανθρώπινο αίτημα: Ας μη το κρύβουμε / διψάμε για ουρανό, (βλ. Το ψωμί, ΚΝΛ, Γ' Γυμνασίου, σ. 356).

 ΠΗΓΗ: 

http://ebooks.edu.gr

Μίλτος Σαχτούρης (γεν. 1919)

Ο ελεγκτής

 

 Ἕνας μπαξές γεμάτος αἷμα
εἶν' ὁ οὐρανός
 καί λίγο χιόνι
ἔσφιξα τά σκοινιά μου
πρέπει καί πάλι νά ἐλέγξω
τ' ἀστέρια
ἐγώ
κληρονόμος πουλιῶν
πρέπει
ἔστω καί μέ σπασμένα φτερά¹
νά πετάω.
                                                     (Τά φάσματα ἤ ἡ χαρά στόν ἄλλο δρόμο, 1958)

 ΠΗΓΗ: 

http://ebooks.edu.gr

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ

 Οι μαθητές του Β2 με την καθοδήγηση της καθηγήτριας των εικαστικών, κυρίας  Χατζηχαραλάμπους, συμμετείχαν στον διαγωνισμό αφίσας. Τα έργα τους  θα χρησιμοποιηθούν για τη διακόσμηση της εισόδου και του χώρου της βιβλιοθήκης.

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (Δέκα και ένα παραμύθια σοφίας για καιρούς κρίσης και άλλων δεινών, Λίλη Λαμπρέλλη)

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

      

Δέκα και ένα παραμύθια σοφίας για καιρούς κρίσης και άλλων δεινών

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Κάποτε ήταν ένας σοφός δάσκαλος, που τον επισκέπτονταν άνθρωποι από πολύ μακριά, για να ακούσουν τα σοφά του λόγια. Μια μέρα ήρθε ένας κοσμογυρισμένος νεαρός που αναζητούσε τη σοφία και τον παρακάλεσε να τον δεχτεί ανάμεσα στους μαθητές του. Ο δάσκαλος του είπε ότι θα τον δεχόταν, αν κατάφερνε να απαντήσει σωστά στην ερώτηση που θα του έκανε. Ο νεαρός δεν μπορούσε να βρει τη σωστή απάντηση ούτε με τη βοήθεια του δασκάλου. Γι΄ αυτό ο σοφός του είπε να γυρίσει στον τόπο του και να ξανάρθει όταν νιώσει έτοιμος.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο σοφός δάσκαλος, γιατί φαίνεται πολύ έξυπνος και καλός.

 ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Το αγαπημένο μου σημεία είναι εκεί που ο σοφός λέει στον νεαρό "Ο δρόμος της σοφίας είναι μακρύς. Πήγαινε στον τόπο σου κι άσε να κυλήσει καιρός. Όταν νιώσεις έτοιμος, ξαναέλα. Ως τότε, ζήσε...." Μάλλον ο νεαρός δεν ήταν έτοιμος για αυτό το ταξίδι.

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Δέκα και ένα παραμύθια σοφίας που μερεύουν και δυναμώνουν. Προορίζονται για τους μικρούς και μεγάλους που ζουν ή θα ζήσουν ανατροπές - δηλαδή για τον καθένα μας. Με τον παραβολικό τους λόγο, προτείνουν τρόπους όχι μόνο για να ξεπεραστούν δυσκολίες λογιών λογιών, αλλά και για να γίνει το άλμα από την ανωριμότητα στην ωριμότητα, από την υποτέλεια στην ελευθερία, από τον φόβο στη γαλήνη - και, τελικά, στην αποδοχή της ζωής. Παραμύθια παραμυθίας από την προφορική παράδοση που δίνουν απαντήσεις "εφ' όλης της ύλης" κι όχι μόνο στα παιδιά - αλλά σε όλους όσοι νιώθουν την ανάγκη να μεγαλώσουν ψυχικά, να λύσουν κόμπους, να ανοιχτούν στη χαρά της κάθε καινούριας μέρας. Είναι παραμύθια που μιλάνε για αντοχή και εμπιστοσύνη. Ακόμα κι όταν δε συνδέονται με μεγάλες ανατροπές, μας συντροφεύουν σε νίκες ατομικές, μικρές κι αθόρυβες. Αν και, όπως λέει ο Ρίλκε, "ποιος μίλησε για νίκες, το παν είναι ν' αντέξουμε".

 

                                                                                                             ΝΑΖΛΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ, Α3

 

 

 

Το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών

Παιδιά, στη βιβλιοθήκη του Γυμνασίου μας υπάρχουν έντυπα λεξικά που μπορείτε να χρησιμοποιείτε. Επίσης, στο διαδίκτυο διατίθεται δωρεάν το Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών, στο οποίο μπορείτε να αναζητείτε τις άγνωστες λέξεις-λήμματα!

Ο σύνδεσμός αναζήτησης είναι https://christikolexiko.academyofathens.gr/index.php

Σε αυτό το σπουδαίο έργο αναπτύσσονται με ακρίβεια και πληρότητα περίπου 75.500 λήμματα. Επίσης, συμπεριλαμβάνονται 5.500 νεολογισμοί, οι οποίοι δεν υπάρχουν σε άλλα νεοελληνικά λεξικά.

Προτείνεται να διαβάζετε τη σημασία της άγνωστης λέξης, τα παραδείγματα χρήσης της, καθώς και την ετυμολογία της λέξης, γιατί «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», δηλαδή γινόμαστε σοφότεροι, αν γνωρίζουμε την ετυμολογία των λέξεων.

Για παράδειγμα γράφουμε στην «εύρεση» τη λέξη ρηξικέλευθος  και παίρνουμε το παρακάτω αποτέλεσμα:

ρηξικέλευθος , η/ος, ο ρη-ξι-κέ-λευ-θος επίθ. (απαιτ. λεξιλόγ.): που έρχεται σε ρήξη με το καθιερωμένο, επιχειρεί κάτι νέο, πρωτοπόρος: ~ος: λόγος/χαρακτήρας. ~η: απόφαση/θεωρία/ιδέα/πολιτική. ~ες: λύσεις/προτάσεις. ~α: μέτρα. (για πρόσ.) ~οι διανοητές. Πβ. εικονοκλαστ-, νεωτεριστ-, ριζοσπαστ-ικός, καινοτόμος. [< μτγν. ῥηξικέλευθος ‘αυτός που ανοίγει τον δρόμο’]

Πηγή: https://christikolexiko.academyofathens.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2&catid=2

Καλή ανάγνωση

Δήμητρα Αδαμίδου

Φιλόλογος

 

 

 

Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως (Κική Δημουλά)

 Στο ποίημα της Κικής Δημουλά που ακολουθεί παρακολουθούμε τη συνομιλία της ποιήτριας με ένα γυναικείο άγαλμα που στολίζει κάποιο πάρκο. Το εξωτερικό αυτό ερέθισμα γίνεται αφορμή για ένα ποιητικό σχόλιο γύρω από τη γυναίκα και τη θέση της ανά τους αιώνες. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το ότι στο ποίημα αναιρείται ο συμβολισμός του γλυπτού και λειτουργεί τελικά ως σύμβολο το πρότυπο του γλύπτη (δηλ. η αιχμάλωτη γυναίκα). 

 

                                                     Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως

                                               ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

 

	Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ προσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν. Στολίζεις κάποιο πάρκο1. Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.
5	Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες, πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις. Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο: δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου
10	μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου. Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:
15	αἰχμάλωτη. Δέν μπορεῖς οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου, οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα. Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.
20	Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.2 Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει στήν πορεία τῶν μαρμάρων, ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,
25	ὅπως οἱ δοῦλοι, οἱ νεκροί καί τό αἴσθημά μας, ἐσύ θά πορευόσουνα μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων
30	μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη. Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα, ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως. Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε στό μάρμαρο ὁ γλύπτης
35	κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου εὐγονία3 ἀγαλμάτων, καλή σοδειά ἀκινησίας. Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,
40	σέ λέω γυναίκα. Σέ λέω γυναίκα γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.
	(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)

                                                     

1. Πρόκειται για το μαρμάρινο γλυπτό του Κωνσταντίνου Σεφερλή «Η Βόρειος Ήπειρος» (1951) που βρίσκεται στην Πλατεία Τοσίτσα της Αθήνας, στο πάρκο μεταξύ Πολυτεχνείου και Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (βλ. σχετική εικόνα, σ. 102). Η αναφορά στο εξωκειμενικό αυτό στοιχείο γίνεται, επειδή στο ποίημα η παράσταση της αλυσοδεμένης γυναίκας προσλαμβάνεται όχι ως ιστορική και εθνική αλληγορία, αλλά ως σύμβολο της κοινωνικής καταπίεσης του γυναικείου φύλου. Το τελευταίο μπορεί να γίνει αφορμή μιας ενδιαφέρουσας συζήτησης γύρω από την πρόσληψη του έργου της Τέχνης από το κοινό, του οποίου τον ρόλο παίζει στην προκειμένη περίπτωση η ποιήτρια. 
2. Άργος· ο πανόπτης Άργος, το μυθικό τέρας με τα εκατό μάτια, στον οποίο η Ήρα είχε αναθέσει να κρατάει αιχμάλωτη (δεμένη σε ένα δέντρο) τη μυθική Ιώ. Αξίζει να σημειωθεί πως η Ιώ είναι το μυθικό σύμβολο της κατατρεγμένης γυναίκας. 
3. ευγονία· η απόκτηση πολλών γόνων (παιδιών).

                                                     Φωτ.: Αρχαιολογική Υπηρεσία Δήμου Αθηναίων

ΠΗΓΗ:http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2712/Neoelliniki-Logotechnia_G-Lykeiou-AnthrSp_html-empl/index_1_18.html