Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία

 

Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί διεθνώς, από τον Ο.Η.Ε., ως παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με αναπηρία και ειδικές ανάγκες.

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία: 

« Κοινωνική πραγματικότητα που μας αφορά όλους »

της Δήμητρας Κοροκίδα | Χάλκινη Παραολυμπιονίκης – Σφαιροβολία Ρίο 2016 / nevronas.gr

 

Η αναπηρία είναι μια κοινωνική πραγματικότητα και όχι μια λέξη που θα έπρεπε να φοβίζει.

Στη χώρα μας το 10% του πληθυσμού είναι ανάπηροι και ως μέλη μιας κοινωνίας, ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, θα πρέπει και αυτό το 10% να έχει την υποστήριξη που χρειάζεται ώστε να μπορεί να ενταχθεί πλήρως στο κοινωνικό σύνολο.

Γιατί, πολύ απλά, σε ένα δημοκρατικό κράτος κανένας άνθρωπος, πολίτης δεν περισσεύει.

Από το 2000 η Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής, έχει θεσμοθετήσει τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταξύ των οποίων είναι κι αυτά που αφορούν στα Άτομα με Αναπηρία.

Δικαιώματα που επικεντρώνονται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ισότητα και την απαγόρευση διακρίσεων, καθώς και την ένταξη και τη συμμετοχή τους στο κοινωνικό σύνολο.

Το προοίμιο της Οικουμενικής Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου αρχίζει ως εξής: «η αναγνώριση της έμφυτης αξιοπρέπειας και των ίσων και αναφαίρετων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας είναι η βάση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο».

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει στοιχεία, όπως αυτά της προσβασιμότητας, της ελεύθερης εκπαίδευσης και κατάρτισης για εργασία, της ισότιμης συμμετοχής σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής και της κοινωνικής ζωής γενικότερα, να είναι αυτονόητα!

Η ευαισθησία και η συνειδητοποίηση της ευθύνης που πρέπει να έχουμε όλοι μας απέναντι σε κάθε άνθρωπο, πολίτη, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες στην εξέλιξη μιας υγιούς κοινωνίας όπου οι πράξεις του καθενός από εμάς επηρεάζουν ολόκληρο το σύμπαν.

Η αναπηρία λοιπόν μας αφορά όλους… τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας, τους εργοδότες μας, τους υπαλλήλους μας, τους καθηγητές μας, τους μαθητές μας, τους φίλους μας, τους γονείς μας, τους συγγενείς μας, την κοινωνία μας ολόκληρη.

Άλλωστε αυτό είναι και η κοινωνία ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να είναι. Άνθρωποι φαινομενικά διαφορετικοί αλλά όλοι με ίσα δικαιώματα, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην αγάπη, στην οικογένεια.

«Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.
Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.
Ήταν ένα δικαίωμα».
Οδυσσέας Ελύτης

Πηγή: nevronas.gr

https://www.kathimerini.gr/life/health/561614437/pagkosmia-imera-atomon-me-anapiria-koinoniki-pragmatikotita-poy-mas-afora-oloys/

Ο θησαυρός της Βαγίας (ΣΑΡΗ ΖΩΡΖ)

 Μια γνήσια περιπέτεια, όπου οι κυνηγοί του θησαυρού εδώ δεν είναι μεγάλοι, αλλά τα παιδιά. Ένας θησαυρός στην Αίγινα; Και μάλιστα στη Βαγία; Ναι, στη Βαγία, εκεί που είχε "παντρευτεί" δώδεκα χρονών τον Παναγιώτη, τότε, στα 1936. Τώρα η Ζωή είναι πάλι στην Αίγινα, όχι παιδί ανέμελο, όχι κορίτσι στην Κατοχή, μα μεγάλη, απλά μεγάλη. Καλοκαίρι σ' ένα ελληνικό νησί, καλοκαίρι με παιδιά. Καλοκαίρι μ' ένα θησαυρό που περιμένει να τον βρουν.

Ένα από τα σύγχρονα "κλασικά" βιβλία για παιδιά και για νέους, όπου μαζί με την αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού έρχεται στην επιφάνεια το φως, η χαρά, η ανεμελιά, ο ήλιος της Ελλάδας. Και προσοχή - ένα ελληνικό βιβλίο περιπέτειας... 

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ “Ένα βιβλίο σε προσκαλεί, ένα βιβλίο σε προκαλεί!”

http://www.laskaridisfoundation.org

Δέκα και ένα παραμύθια σοφίας για καιρούς κρίσης και άλλων δεινών (ΛΑΜΠΡΕΛΛΗ ΛΙΛΗ)

 Δέκα παραμύθια σοφίας που μερεύουν και δυναμώνουν. Προορίζονται για τους μικρούς και μεγάλους που ζουν ή θα ζήσουν ανατροπές - δηλαδή για τον καθένα μας. Με τον παραβολικό τους λόγο, προτείνουν τρόπους όχι μόνο για να ξεπεραστούν δυσκολίες λογιών λογιών, αλλά και για να γίνει το άλμα από την ανωριμότητα στην ωριμότητα, από την υποτέλεια στην ελευθερία, από τον φόβο στη γαλήνη - και, τελικά, στην αποδοχή της ζωής.

Παραμύθια παραμυθίας από την προφορική παράδοση που δίνουν απαντήσεις «εφ΄ όλης της ύλης» κι όχι μόνο στα παιδιά - αλλά σε όλους όσοι νιώθουν την ανάγκη να μεγαλώσουν ψυχικά, να λύσουν κόμπους, να ανοιχτούν στη χαρά της κάθε καινούριας μέρας. Είναι παραμύθια που μιλάνε για αντοχή και εμπιστοσύνη. Ακόμα κι όταν δε συνδέονται με μεγάλες ανατροπές, μας συντροφεύουν σε νίκες ατομικές, μικρές κι αθόρυβες. Αν και, όπως λέει ο Ρίλκε, «ποιος μίλησε για νίκες, το παν είναι ν΄ αντέξουμε».

ΦΩΤΙΑ (ΚΟΥΤΣΑΚΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ)

 Η Άννα και ο Θωμάς μοιάζουν εξωγήινοι ο ένας στον άλλον.

Ναι, είναι συμμαθητές στη Β' Λυκείου, αλλά οι πολιτικές τους απόψεις, οι οικογένειες, οι φίλοι τους, ανήκουν σε άλλους πλανήτες - σε πλανήτες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.
Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ερωτευτούν τρελά. Καμία απολύτως. Η Άννα και ο Θωμάς; Αποκλείεται. Σωστά;
Κι αν ερωτευτούν τρελά, τι θα κάνουν όταν η πραγματικότητα -με τη μορφή της φωτιάς σε μια τράπεζα στο κέντρο της Αθήνας που θα αφήσει νεκρούς πίσω της- κάνει τον έρωτά τους απολύτως απαγορευμένο;
Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι απέναντι σε έναν κόσμο που κάνει ό,τι μπορεί για να τους καταπιεί.
Αλλά μερικές μάχες αξίζει να τις δώσεις, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Ο κόκκινος θυμός (Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου)

 Ο Απελλής τελειώνει το Λύκειο και τ' όνειρό του είναι ν' αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Ετοιμάζεται όμως για εξετάσεις στο Πολυτεχνείο, επειδή οι δικοί του πιστεύουν πως μόνον έτσι θα έχει ένα σίγουρο μέλλον. Ώσπου ξαφνικά μπαίνει στη ζωή του ένας διάσημος άνθρωπος των Καλών Τεχνών με δελεαστικές προτάσεις για σπουδές στο εξωτερικό. Η φίλη του η Νιόβη τον καλοτυχίζει, όμως ο Απελλής βρίσκεται σε δίλημμα. Οι μεγάλες προσδοκίες του ίσως έτσι να εκπληρωθούν, μα οι αντιδράσεις των δικών του και κάποιες περίεργες ενδείξεις τον αναστατώνουν. Ποιος είναι στ' αλήθεια ο ουρανοκατέβατος αυτός "μαικήνας"; Και ποιος ο παράξενος άνθρωπος που συναντάει σ' ένα καφενείο των Εξαρχείων;

Θαύμα (Palacio R. J.)

 Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε... όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και ένα θαύμα!

"Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι. Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα. Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Επίσης νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου... Ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά".